Het is niet de eerste en zeker niet de laatste keer. Afgelopen maanden kwam het moment zelfs al een paar keer eerder. Blijkbaar is het in deze nieuwe levensfase erg moeilijk. De ballen laag houden. Elke keer weer loop ik tegen de muur op en betrap ik mezelf erop dat ik de ballen perfectionistisch graag hoog wil houden. Dat ik toch weer een klein beetje (ok wel meer dan een beetje) mijn eigenwaarde daarin probeer vast te leggen… Die ballen moeten hoog, steeds maar weer hoger en hoger. Kak ballen…
Laat vallen die ballen
Ik zit vast. M’n lijf zit letterlijk vast, want m’n rug en bekken weigeren al weken dienst. M’n hoofd voelt als een cd van vroeger waar een kras op zit, zodat steeds hetzelfde stukje herhaalt wordt.. De songtekst van het moment is ‘het is niet genoeg’. De to-do lijst lijkt op repeat te staan, alleen maar langer te worden en elke dag sta ik op met een benauwd gevoel en ga ik naar bed met teleurstelling. Weer niet verder gekomen dan ik wilde…
In die totale verkramping staat er even iemand letterlijk bij ons aan de deur. Ze komt iets afgeven, maar in haar korte verschijning is ze puur en vol liefde. Als een bak licht in al mijn verkrampte pijn. Zodra ze weg is stromen de tranen over m’n wangen. Eindelijk breekt het even. Eindelijk laat ik ze vallen, die ballen. Eindelijk komt er ruimte om het uit te spreken, om te vertellen hoe benauwd ik ben en hoe moe ik ben van de afgelopen tijd. Van het luisteren naar dat deuntje van ‘niet goed genoeg’.
.. het valt toch eigenlijk wel mee…
Terwijl ik het schrijf is daar meteen dat stemmetje: “Zoë, zo dramatisch is het eigenlijk nou ook weer niet joh. Ja, jij ziet troep in je huis, je hebt de behoefte tot ontspullen. MAAR laten we eerlijk zijn het is geen tokkie ontplofte bende. Ja, je wilt graag stappen maken met Her Delight en hebt veel op je lijstje staan. MAAR de stappen van de afgelopen weken zijn heel tof en brengen vrucht. Ja, die caravan staat al 3 maanden op de oprit en moet nu echt gestoffeerd. MAAR minimaal de gordijnen, die kun je best in een paar dagen weg knallen.
Inderdaad aan de buitenkant is het allemaal zo dramatisch niet. Het leven is op dit moment gewoon intens met 2 kleine kindjes, een huis dat onderhoud vraagt, een caravan die we aan het opknappen zijn zodat we op vakantie kunnen, een bedrijf dat ik aan het bouwen ben. MAAR MAAR MAAR… er is altijd weer die ‘maar’. Dat verlangen naar beter, minder, afgerond. En eigenlijk draait het dwangmatig balletjes hoog willen houden om totaal iets anders.
De kern is verbinding
Het draait om contact. Contact met God en met mezelf. Want met die twee heb ik de laatste weken niet echt meer contact gehad. Ik heb niet de tijd genomen om aan Zijn voeten te zitten, om Zijn liefde te ontvangen, om precies daar op te laden. Daarnaast heb ik het lijntje met mezelf van binnen even gelaten. Niet meer gevoeld, maar veroordeeld. Continu een mening over mezelf gevormd en een eis aan mezelf gelegd; constant vergeleken. Wat mijn man doet moet ik ook, of dat wat ik nu fysiek niet kan moet ik dan toch ergens anders compenseren.
Ik heb niet in liefde met mezelf gesproken en gecheckt hoe mijn hart, hoofd en lichaam er aan toe zijn. Die voelen zich namelijk uitgeput, bang en verwaarloosd. Alle liefde en goed bedoelde adviezen kwamen even niet aan. Ik hoorde ze wel, wilde ze ook echt aanpakken. Het lukte alleen niet. Ik had eerst dat breek moment nodig. Eerst die tranen. Eerst die erkenning. Want daardoor kon ik weer verbinden. Kon ik weer naar God, kon ik weer naar mezelf.
De ballen liggen naast me. Ineens vind ik dat helemaal niet meer zo erg. Ineens heb ik zelfs wel zin om met een paar van die ballen wat te doen. Maar niet vandaag, misschien ook niet morgen. Misschien wel… Het maakt eigenlijk niet zoveel uit op dit moment. Als ze maar niet een ultiem doel op zich zijn…
3 Comments